پرنسِس «بی بسکو» بانوی شاعر رومانیایی که در اواخر دوره ی قاجار از ایران دیدن کرده است
«آنگاه که فردوسی چشم به جھان نگشوده بود، از آن رو بود که جھان را ھنوز توان آن نبود که سراینده ای چون او بپروراند.
او را فردوسی نامیده اند زیرا که به راستی فردوسِ برین جایگاھش بود. من به آن شاعری می اندیشم که نقد عمر بر کف نھاد و جوانی اش را برای پدید آوردنِ شاھکاری بزرگ سپری کرد.
من می دانم که ھشتمین بهشت جایگاه اوست.»