شعری زیبا و آموزنده از ســـــــــــعدی شیــــــرازی:

شعری زیبا و آموزنده از ســـــــــــعدی شیــــــرازی:

اصـــل بد نیـــــکو نـــگردد زانکه بنیـــــادش بد است
تـربــیت ، نــا اهــل را چون گـــردکان بــر گـنبد است

مـــایــه اصـل و نــــسب در گــــردش دوران زر است
دائــــما خون میخورد تیـــغی که صاحب جوهر است

گر که بــــینی ناکـــــسان بالا نشینند عیــب نیست
روی دریـــــــا خـــــیس نشیند قــعر دریا گوهر است

کـره خـــــــر از خــــریت پــیش پــیش مـــــادر است
کــــــره اسـب از نـــجابت در خــــفای مـــــادر است

شه اگـــر مسکین شود چون مرغ بی بال و پر است
جـــــــــملگی دیوانه خوانندش اگر اســــــکندر است

آهـــن و فــــولاد هردو از یک کوره مـی آیــند بــــرون
یکی شمشیر بران می شود آن یکی نعل خر است

شـــــــــصت و شاهـــــد هردو دعوای شاهی کنند
پس چـــــرا انگشت کوچــک لاــــــیق انگشتر است

دود اگـــــــر بالا نشیند کســــر شــان شعله نیست
جــــای چشم ابرو نگـیرد گـــرچـه او بالاتـــــــر است

ای رفیـــــــق عیـــــــــــب خــــــــــــودم کـــــم بگـــو
هـــــــرکه عیب خـــــویش گــوید از همه بالاتر است

من لباس فقر میپوشم چون بی دردســـــــــر است
آستین هرچه کوته باشد لیکن خیسش کمتر است